Bora-Bora

Bora-Bora – wyspa na Oceanie Spokojnym, koralowy atol otaczający powulkaniczny stożek, w Polinezji Francuskiej, na Wyspach Pod Wiatrem w archipelagu Wysp Towarzystwa, na północny zachód od Tahiti.
Zamieszkana przez Polinezyjczyków, którzy osiedlili się tu przed wiekami i pozostały po nich ruiny świątyń oraz płaskorzeźby. Na wyspie zamieszkuje prawie 9000 stałych mieszkańców, jej powierzchnia to około 38 km².

Na wyspie znajdują się dwa szczyty: Pahia (661 m n.p.m.) oraz Otemanu 727 m n.p.m., a w pobliżu znajdują się dwie mniejsze wyspy koralowe.
Odkryta przez holenderskiego żeglarza Jacoba Roggeveena w roku 1722, później w roku 1769 przepływał obok, a w roku 1777 zakotwiczył angielski żeglarz i odkrywca James Cook. Pierwszym europejskim mieszkańcem był rozbitek z wielorybniczego statku James Connor w roku 1792.
Od roku 1845 wyspa weszła w skład Polinezji Francuskiej. W czasie II wojny światowej na Bora-Bora znajdowała się amerykańska baza morska i lądowa, z 6 tysiącami żołnierzy. Obecnie wyspa jest ważnym ośrodkiem turystycznym i centrum hodowli czarnych pereł.
Bora-Bora służyła za pierwowzór amerykańskiemu pisarzowi Jamesowi Michenerowi do opisu idyllicznej wyspy w książce Tales of the South Pacific (pol. „Opowieści Południowego Pacyfiku”), traktuje o niej także amerykański musical Rodgersa i Hammersteina South Pacific (pol. „Południowy Pacyfik”) z 1949 roku.