Εθνικό Πάρκο Απολιθωμένου Δάσους (Petrified Forest National Park)

Το Εθνικό Πάρκο Απολιθωμένου Δάσους (αγγλικά: Petrified Forest National Park) είναι εθνικό πάρκο των ΗΠΑ το οποίο βρίσκεται στις κομητείες Ναβάχο και Απάτσι στην βορειοανατολική Αριζόνα. Η έδρα του πάρκου είναι περίπου 42 χιλιόμετρα ανατολικά του Χολμπρουκ, επί του διαπολιτειακού αυτοκινητοδρόμου 40, τη σιδηροδρομική γραμμή Southern Transcon της BNSF Railways, το ποταμό Πουέρκο και τον ιστορικό δρόμο των ΗΠΑ Route 66, οι οποίοι διασχίζουν όλοι το πάρκο περίπου από ανατολική προς δύση. Γνωστό για τις μεγάλες αποθέσεις απολιθωμένου ξύλου, το πάρκο καλύπτει περίπου 380 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περιλαμβάνει ημιερημική στέπα θάμνων, καθώς και τα εξαιρετικά διαβρωμένα και πολύχρωμα Μπάντλαντς. Η περιοχή, η οποία στο βόρειο τμήμα της εκτείνεται στη Ζωγραφιστή Έρημο (Painted Desert), ανακηρύχθηκε εθνικό μνημείο το 1906 και εθνικό πάρκο το 1962. Περίπου 600.000 άνθρωποι επισκέπτονται το πάρκο κάθε χρόνο και να λαμβάνουν μέρος σε δραστηριότητες όπως φωτογράφιση αξιοθέατων και πεζοπορία με σακίδιο στην πλάτη.
Βρίσκεται σε μεσοσταθμικό υψόμετρο 1.650 μέτρων, το πάρκο έχει ξηρό και θυελλώδες κλίμα, με θερμοκρασίες που κυμαίνονται από τους 38°C το καλοκαίρι μέχρι θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν το χειμώνα. Περισσότερα από 400 είδη φυτών, κυρίως π.χ. Bouteloua gracilis και σποροβόλους. Η πανίδα περιλαμβάνει μεγάλα ζώα, όπως η αντιλοκάπρα, το κογιότ και ο ερυθρός λύγκας, και πολλά μικρότερα ζώα, όπως ο περόμυσκος, τα φίδια και οι σαύρες. Στο πάρκο απαντόνται εφτά είδη αμφιβίων και περισσότερα από 200 είδη πουλιών, μερικά από τα οποία είναι μόνιμοι κάτοικοι και πολλά από τα οποία είναι αποδημιτικά. Περίπου το ήμισυ του πάρκου έχει οριστεί άγρια φύση (wilderness).
Το Απολιθωμένο Δάσος είναι γνωστή για τα απολιθώματά του, ιδιαίτερα τους πεσμένους κορμούς δέντρων τα οποία έζησαν στη Ύστερη Τριαδική περίοδο, περίπου 225 εκατομμύρια χρόνια πριν. Τα ιζήματα που περιέχουν τους απολιθωμένους κορμούς αποτελούν μέρος του εκτεταμένου και πολύχρωμου σχηματισμού Τσίνλ (Chinle), από τον οποίο η Ζωγραφιστή Έρημος παίρνει το όνομά της. Ξεκινώντας από πριν περίπου 60 εκατομμύρια χρόνια πριν, το Οροπέδιο του Κολοράντο, του οποίου το πάρκο είναι μέρος, ωθήθηκε προς τα πάνω από τεκτονικές δυνάμεις και άρχισε εκτίθεται σε αυξημένη διάβρωση. Όλα τα στρώματα πετρωμάτων του πάρκου πάνω από το σχηματισμό Τσινλ, εκτός από γεωλογικά πρόσφατα που βρίσκονται σε διάφορες περιοχές του πάρκου, έχουν αφαιρεθεί από τον αέρα και το νερό. Εκτός από τους απολιθωμένους κορμούς, απολιθώματα που βρέθηκαν στο πάρκο είναι από φτέρες του Ύστερου Τριαδικού, κύκας, γκίγκο και πολλά άλλα φυτά καθώς και πανίδα συμπεριλαμβανομένων των γιγαντιαίων ερπετών φυτοσαύρων, μεγάλα αμφίβια και τους πρώτους δεινόσαυρους. Παλαιοντολόγοι έχουν ανακάλυψη και μελέτη απολιθωμάτων του πάρκου από τις αρχές του 20ου αιώνα.
Οι πρώτοι άνθρωποι που κατοίκησαν στην περιοχή του πάρκου έφτασαν τουλάχιστον 8.000 χρόνια πριν. Περίπου 2.000 χρόνια πριν, είχαν αρχίσει την καλλιέργεια καλαμποκιού στην περιοχή και λίγο αργότερα την οικοδόμηση σκαφτών σπιτιών στην περιοχή που θα γίνει το πάρκο. Αργότερα, έχτισαν κατοικίες πάνω από το έδαφος που ονομάζονται πουέμπλος. Παρά το γεγονός ότι η κλιματική αλλαγή προκάλεσε τους τελευταίους κατοίκους των πουέμπλος να τα εγκαταλείψουν περίπου το 1400 K.E., πάνω από 600 αρχαιολογικοί χώροι, συμπεριλαμβανομένων των πετρογλυφικών, έχουν ανακαλυφθεί στο πάρκο. Τον 16ο αιώνα, οι Ισπανοί εξερευνητές επισκέφθηκαν την περιοχή, καθώς και μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, μια ομάδα των ΗΠΑ είχε ερευνήσει μια διαδρομή Ανατολής-Δύσης μέσα από την περιοχή όπου το πάρκο βρίσκεται τώρα και σημείωσε τους απολιθωμένους κορμούς. Αργότερα, δρόμοι και σιδηροδρόμοι ακολούθησαν παρόμοιες διαδρομές και έδωσαν ώθηση στον τον τουρισμό και, πριν από το πάρκο προστατευθεί, σε μεγάλης κλίμακας απομάκρυνση των απολιθωμάτων. Η κλοπή απολιθωμένων ξύλων παραμένει ένα πρόβλημα στον 21ο αιώνα.